درمان بیماری استئوآرتریت

این بیماری جدی و دردناک شایع‌ترین شکل آرتریت است و می‌تواند هر مفصلی را درگیر کند. با ما با درمان بیماری استئوآرتریت همراه باشید.

درمان بیماری استئوآرتریت (OA):

استئوآرتریت یک بیماری دژنراتیو مفصل است که می‌تواند بسیاری از بافت‌های مفصل را تحت تاثیر قرار دهد. طبق گفته مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، شایع‌ترین شکل آرتریت است که بیش از 32.5 میلیون بزرگسال در ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

از نظر تاریخی، استئوآرتریت به عنوان یک وضعیت ساییدگی و پارگی شناخته می‌شد که به طور کلی با افزایش سن مرتبط است. اما اکنون می‌دانیم که این بیماری کل مفصل از جمله استخوان، غضروف، رباط‌ها، چربی و بافت‌های پوشاننده مفصل (سینوویوم) است. استئوآرتریت می‌تواند غضروف را تخریب کند، شکل استخوان را تغییر دهد و باعث التهاب و در نتیجه درد، سفتی و از دست دادن تحرک شود.

OA می‌تواند هر مفصلی را درگیر کند اما معمولاً دست‌ها، زانوها، باسن، کمر و گردن را تحت تاثیر قرار می‌دهد. علائم و نشانه‌های آن معمولاً در افراد بالای 50 سال بیشتر ظاهر می‌شود اما استئوآرتریت می‌تواند افراد جوان‌تر را نیز تحت تأثیر قرار دهد، به ‌ویژه افرادی که قبلاً آسیب مفصلی داشته‌اند، مانند پارگی ACL یا مینیسک. معمولاً در طول زمان به آرامی ایجاد می‌شود اما پس از چنین آسیبی، می‌تواند با سرعت بیشتری در عرض چند سال ایجاد شود.

علت:

عواملی که ممکن است به توسعه OA کمک کنند، عبارتند از:

• سن:

خطر ابتلا به OA با افزایش سن افزایش می‌یابد و علائم به طور کلی، اما نه همیشه، در افراد بالای 50 سال ظاهر می‌شود.

• آسیب مفصل:

شکستگی استخوان یا پارگی غضروف یا رباط می‌تواند منجر به OA شود. این مورد گاهی اوقات سریع‌تر از مواردی است که آسیب آشکاری وجود ندارد.

• استعمال مفرط:

استفاده مکرر از مفاصل مشابه در یک شغل یا ورزش می‌تواند منجر به OA شود.

• چاقی:

اضافه وزن باعث افزایش استرس و فشار روی مفصل می‌شود، به علاوه سلول‌های چربی باعث التهاب می‌شوند.

• ناهنجاری‌های اسکلتی-عضلانی:

ناهماهنگی ساختارهای استخوانی یا مفصلی می‌تواند به رشد سریع‌تر OA کمک کند.

• عضلات ضعیف:

اگر عضلات حمایت کافی از مفصل را ارائه نکنند، هم‌ترازی ضعیف می‌تواند منجر به OA شود.

• ژنتیک:

افرادی که سابقه OA در اعضای خانواده آن‌ها وجود دارد، بیشتر احتمال دارد به آن مبتلا شوند.

• جنسیت:

زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به OA هستند.

• فاکتورهای محیطی:

عوامل خطرزای محیطی قابل اصلاح شامل مواردی مانند شغل فرد، سطح فعالیت بدنی، قدرت عضله چهارسر ران، وجود یا عدم وجود آسیب قبلی مفصل، چاقی، رژیم غذایی، هورمون‌های جنسی و تراکم استخوان است.

علائم:

علائم معمولاً در طول زمان ایجاد می‌شوند و نه اینکه ناگهانی ظاهر شوند. علائم می‌تواند شامل موارد زیر شوند:

• درد در مفصل در حین فعالیت، پس از فعالیت طولانی مدت یا در پایان روز
• سفتی مفاصل که معمولاً اول صبح یا بعد از استراحت رخ می‌دهد
• محدوده حرکتی محدودی که ممکن است پس از حرکت از بین برود
• صدای کلیک یا ترکیدن هنگام خم شدن مفصل
• تورم در اطراف مفصل
• ضعف عضلانی اطراف مفصل
• بی‌ثباتی یا کمانش مفصل (مانند بیرون آمدن زانو)

استئوآرتریت ممکن است قسمت‌های مختلف بدن را به روش‌های مختلف تحت تاثیر قرار دهد.

• باسن: درد در ناحیه کشاله ران یا باسن و گاهی در قسمت داخلی زانو یا ران.
• زانو: احساس «خراشیدن» هنگام حرکت دادن زانو.
• انگشتان: رشد استخوانی (خار) در لبه مفاصل می‌تواند باعث تورم، حساس و قرمز شدن انگشتان شود و گاهی اوقات با درد در قاعده انگشت شست همراه است.
• پا: درد و حساسیت در انگشت شست پا، همراه با تورم احتمالی در مچ پا یا انگشتان پا.

عوارض:

درد، کاهش تحرک، عوارض جانبی داروها و سایر عوامل مرتبط با استئوآرتریت می‌تواند منجر به عوارض سلامتی شود که توسط خود بیماری ایجاد نمی‌شود.

• چاقی، دیابت و بیماری‌های قلبی:

مفاصل دردناک، به ویژه در پاها، مچ پا، زانو، لگن یا پشت، ورزش را سخت‌تر می‌کنند. اما فعالیت بدنی نه تنها کلید مدیریت علائم OA است، بلکه می‌تواند به جلوگیری از افزایش وزن که می‌تواند منجر به چاقی شود نیز کمک کند. اضافه وزن یا چاقی می‌تواند منجر به ایجاد کلسترول بالا، دیابت نوع 2، بیماری قلبی و فشار خون بالا شود.

• زمین خوردن یا افتادن:

تحقیقات نشان می‌دهد که افراد مبتلا به OA بیشتر از افراد بدون آن زمین خوردن و خطر شکستگی را تجربه می‌کنند. اگرچه نتایج مطالعه متفاوت است، برخی تحقیقات نشان می‌دهند که ممکن است تا 30 درصد بیشتر زمین بخورند و 20 درصد بیشتر در معرض خطر شکستگی قرار بگیرند. ابتلا به OA می‌تواند عملکرد مفصل را کاهش دهد، ماهیچه‌ها را ضعیف کند، تعادل کلی را تحت تاثیر قرار دهد و احتمال افتادن را به خصوص در میان افرادی که OA در زانوها یا لگن دارند، افزایش دهد. عوارض جانبی داروهای ضد درد، مانند سرگیجه، نیز می‌تواند به زمین خوردن کمک کند.

تشخیص و درمان بیماری استئوآرتریت

سابقه پزشکی، معاینه فیزیکی و تست‌های آزمایشگاهی به تشخیص OA کمک می‌کند.

پزشک سابقه پزشکی، علائم، نحوه تأثیر درد بر فعالیت‌ها و همچنین مشکلات پزشکی و مصرف دارو را بررسی می‌کند. او همچنین مفاصل شما را نگاه می‌کند و حرکت می‌دهد و ممکن است دستور تصویربرداری بدهد. این آزمایشات به تشخیص OA‌ کمک می‌کند:

• آسپیراسیون مفصل: پس از بی‌حس کردن ناحیه، یک سوزن به مفصل وارد می‌شود تا مایع را خارج کند. این آزمایش به دنبال عفونت یا کریستال‌های موجود در مایع مفصلی برای کمک به رد سایر شرایط پزشکی یا سایر اشکال آرتریت است.
• اشعه ایکس: اشعه ایکس می‌تواند آسیب مفصل یا استخوان یا تغییرات مربوط به استئوآرتریت را نشان دهد.
• ام آر آی: تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) دید بهتری از غضروف و سایر قسمت‌های مفصل ارائه می‌دهد.

درمان بیماری استئوآرتریت

هیچ درمانی برای OA وجود ندارد اما داروها، وسایل کمکی و سایر روش‌های درمانی که شامل دارو نمی‌شوند، می‌توانند به کاهش درد کمک کنند. به عنوان آخرین راه حل، یک مفصل آسیب دیده ممکن است با جراحی جوش داده شود یا با مفصل ساخته شده از ترکیبی از فلز، پلاستیک و یا سرامیک جایگزین شود.

داروها:

داروهای ضد درد و ضد التهاب برای آرتروز به صورت قرص، شربت، چسب، ژل، کرم یا تزریقی موجود است. این داروها عبارتند از:

• داروهای ضد درد: مسکن‌ها که شامل استامینوفن و مواد افیونی می‌شوند. استامینوفن بدون نسخه در دسترس است. مواد افیونی باید توسط پزشک تجویز شود.
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): رایج‌ترین داروهای مورد استفاده برای کاهش التهاب و درد که شامل آسپرین، ایبوپروفن، ناپروکسن و سلکوکسیب می‌شوند.
• ضد تحریک کننده‌ها: این محصولات حاوی موادی مانند کپسایسین، منتول و لیدوکائین هستند که پایانه‌های عصبی را تحریک می‌کنند، بنابراین ناحیه دردناک سرد یا گرم می‌شود تا تمرکز از درد واقعی دور شود.
• کورتیکواستروئیدها: این داروهای ضد التهابی تجویزی به روشی مشابه هورمونی به نام کورتیزول عمل می‌کنند. دارو از طریق دهان مصرف می‌شود یا در مطب پزشک به مفصل تزریق می‌شود.
• پلاسمای غنی از پلاکت (PRP): این محصول که توسط پزشک به صورت تزریقی در دسترس است، برای کمک به کاهش درد و التهاب در نظر گرفته شده است.
• داروهای دیگر: داروی ضد افسردگی دولوکستین و داروی ضد تشنج پرگابالین داروهای خوراکی که مورد تایید FDA برای درمان درد OA هستند.

درمان بیماری استئوآرتریت غیر دارویی:

• ورزش:

حرکت بخشی ضروری از طرح درمان OA است. طبق گفته وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده، حداقل 150 دقیقه ورزش متوسط ​​تا شدید در هفته انجام شود. یک برنامه ورزشی خوب برای مبارزه با درد و سفتی OA دارای چهار بخش است:

1. تمرینات تقویتی عضلات اطراف مفاصل دردناک را قوی می‌سازد و به کاهش استرس روی آن‌ها کمک می‌کند.
2. ورزش با دامنه حرکتی یا کشش به کاهش سفتی و حرکت مفاصل کمک می‌کند.
3. تمرینات هوازی یا کاردیو به بهبود سطح استقامت و انرژی و کاهش وزن اضافی کمک می‌کند.
4. تمرینات تعادلی به تقویت عضلات کوچک اطراف زانو و مچ پا و جلوگیری از سقوط کمک می‌کند.

• فیزیوتراپی و دستگاه‌های کمکی:

فیزیوتراپیست‌ها، کاردرمانگران و کایروپراکتیک‌ها می‌توانند موارد زیر را ارائه دهند:

• تمرینات ویژه برای کمک به تثبیت مفاصل و کاهش درد.
• اطلاعاتی در مورد درمان‌های طبیعی و محصولاتی که می‌توانند درد را کاهش دهند.
• دستورالعمل برای سهولت حرکت و محافظت از مفاصل.
• بریس، کفی کفش یا سایر وسایل کمکی.

درمان بیماری استئوآرتریت با جراحی:

جراحی مفصل می‌تواند درد و عملکرد را بهبود بخشد. در جراحی تعویضی، مفصل جایگزین مفاصل آسیب دیده برای بازگرداندن تحرک و تسکین درد می‌شود. مفصل ران و زانو مفاصلی هستند که معمولاً جایگزین می‌شوند. جراح ارتوپد می‌تواند بهترین روش را بر اساس میزان آسیب دیدگی مفصل تعیین کند.

گزینه‌های جراحی که می‌تواند به کاهش درد و بازگرداندن تحرک به مفصل کمک کننده و مفید باشند، عبارتند از:

• تزریق کورتیزون:

تزریق کورتیکواستروئید به مفصل ممکن است درد را برای چند هفته تسکین دهد. پزشک ناحیه اطراف مفصل را بی‌حس می‌کند، سپس یک سوزن در فضای مفصل قرار می‌دهد و دارو تزریق می‌کند. تعداد تزریق‌های کورتیزون که می‌توانید هر سال دریافت کنید، معمولاً به سه یا چهار تزریق محدود می‌شود، زیرا این دارو می‌تواند به مرور زمان آسیب مفاصل را بدتر کند.

• تزریق روان کننده:

تزریق اسید هیالورونیک ممکن است با ایجاد بالشتک در زانو درد را تسکین دهد، اگرچه برخی تحقیقات نشان می‌دهد که این تزریق‌ها تسکین بیشتری نسبت به دارونما ندارند. اسید هیالورونیک شبیه به جزئی است که به طور معمول در مایع مفصلی یافت می‌شود.

• تراز مجدد با استئوتومی استخوان‌ها:

اگر OA به یک طرف زانو را بیشتر از طرف دیگر آسیب زده باشد، استئوتومی ممکن است مفید باشد. در استئوتومی زانو، جراح استخوان را در بالا یا زیر زانو برش می‌دهد و سپس یک قطعه استخوان را برمی‌دارد یا به آن اضافه می‌کند. این کار وزن بدن را از قسمت فرسوده زانو دور می‌کند.

• تعویض مفصل:

در جراحی تعویض مفصل، جراح سطوح آسیب دیده مفصل را برمی‌دارد و با قطعات پلاستیکی و فلزی جایگزین می‌کند. خطرات جراحی شامل عفونت و لخته شدن خون است. مفاصل مصنوعی ممکن است فرسوده یا شل شوند و در نهایت ممکن است نیاز به تعویض داشته باشند.