پای پرانتزی یا ژنوواروم به اختلالی گفته میشود که هنگام ایستادن و قرار دادن پاها کنار هم فاصله بین مچ پاها بسیار زیاد است. اگر پای پرانتزی در بزرگسالی یا نوجوانی دیده شود؛ اصلاح سبک زندگی و برخی حرکات ورزشی میتواند به تقویت زانوها کمک کند و تا حدی روند بیماری و عوارض ناشی از آن را کاهش دهد. البته این اقدامات باعث درمان ژنووارم نخواهد شد. در موارد بسیار حاد این بیماری، به ویژه اگر اختلال دیگری موجب پای پرانتزی شده باشد؛ اقدامات درمانی از قبیل جراحی پای پرانتزی، معمولاً نتیجه بخش است.
عوارض پای پرانتزی در نوزادان تازه متولد شده، مسئله بسیار شایعی است و عموماً تا 2 سالگی برطرف خواهد شد؛ با این وجود در صورت پیشرفت عارضه و عدم بهبود پس از دو سال، توصیه میشود؛ برای انجام معاینات جسمانی و شروع اقدامات درمانی، حتما به پزشک متخصص مراجعه شود. پای پرانتزی در بین تمام ناهنجاری های مربوط به مفاصل شیوع بیشتری دارد. ما در این مقاله سعی داریم شما را با این مشکل مفصلی شایع آشنا سازیم.
علل شایع پای پرانتزی
- پای پرانتزی در نوزادان شایع است و معمولاً تا دو سالگی برطرف میشود.
- راشیتیسم (کمبود ویتامین D)
- دیسپلازی استخوان
- رشد نامتقارن استخوان درشت نی در اثر استئومیلیت، شکستگی یا تومور
- بیماری بلانت (تیبیا وارا)
- آرتروز
- آسیب دیدگی
- اضافه وزن و چاقی
- پارگی رباطهای زانو
- ضعف عضله دوسر رانی
- کوتاهی عضلات نیم غشایی و نیم وتری
درمان پای پرانتزی
مدیریت و درمان پای پرانتزی در اولین گام، تمرکز بر بیماری زمینه ای ایجاد کننده ژنووارم است. به عنوان مثال در بیماران راشیتیسمی، مصرف مکمل ویتامین D میتواند کمک کننده باشد. در مراحل بعدی اگر شدت عوارض پای پرانتزی زیاد باشد یا پیشرفت بیماری سرعت زیادی داشته باشد؛ ممکن است از اقدامات مهارکننده پا، مانند آتل استفاده شود؛ اگر این راهکار هم مفید واقع نشد، اغلب اقدام به جراحی استئوتومی والگوس استخوان درشت نی، به عنوان راه نهایی انجام می‌پذیرد.
